De straten zijn ook van ons - #WijOverdrijvenNiet

Hier komt het. Nog een "juffrouw truttenbol" die denkt dat ze iets te zeggen heeft. Pardon? Ja, want Marc Didden heeft in zijn opiniestuk een oproep gedaan aan de stijve, boze, mannenhatende feministen en heeft ons gereduceerd tot een triest hoopje ellende. Ook Guido Everaert vond het belangrijk om zijn 2 cents te geven en aan te kondigen dat wij met z'n allen toch een potje kunnen zeuren. Vanwaar ineens die uitbarsting? Een vrouw die haar mening geeft en het niet eens is met de manier waarop ze wordt behandeld. Oh jee. 

Yasmine Schillebeeckx publiceerde op 8 maart het artikel "Mijn naam is niet Hey Sexy", waarin ze beschrijft hoe ze haar buik vol heeft van situaties waar mannen haar aandacht opeisen door naar haar te roepen, haar grenzen niet respecteren en haar te achtervolgen, bij wijze van een "compliment". Want ze doen dat toch allemaal zeker gewoon omdat ze haar willen laten weten dat ze haar wel zien zitten. Het artikel wordt opgepakt door De Morgen. De reacties op Yasmines artikel gaan van erg naar erger, bijvoorbeeld een anoniem persoon die het belangrijk vindt om te melden dat "de mannen in België toch maar schatjes zijn in vergelijking met die in India, dat ze anders eens naar daar moet verhuizen", refererend naar de groepsverkrachtingen die het afgelopen jaar steeds vaker aandacht krijgen van de media. 

Alle issues waar vrouwen mee kampen worden geminimaliseerd onder het mom van "het is ergens anders toch nog veel erger". Ik denk dan altijd "ja, ik zal uw neus eens breken en dan zeggen dat het veel erger had kunnen zijn als ik uw been had gebroken.". Want tenzij dat we het allemaal eens zijn met het feit dat de gemiddelde vrouw zich niet honderd procent veilig voelt als ze over straat loopt vanwege alle negatieve ervaringen die ze al heeft gehad met seksuele intimidatie of aanranding, moeten we dit NIET wegsteken. We moeten stoppen met onze ogen te sluiten voor individuen die ons, onze vriendinnen, onze zussen, moeders en nichtjes het gevoel geven dat de wereld niet van ons is. Dat we geluk hebben om te kunnen rondlopen zonder lastig gevallen te worden en ja, als dat dan eens gebeurt, dan moeten we het er maar mee doen. Ze bedoelen het niet slecht! Alleen jammer dat je scheldwoorden als "slet" en "hoer" naar je hoofd krijgt als je niet ingaat op deze "avances". Maar ze bedoelen het niet slecht. Alleen jammer dat een artikel over intimidatie en aanranding vooral kan rekenen op reacties die haar ervaring en gevoelens in twijfel trekken. 

Afgezien van de driehonderdduizend redenen die ervoor zorgen dat dit een problematisch gegeven is, vraag ik u dit, Meneer Didden en co: waarom vindt u het belangrijker om de vrouw en haar gevoelens af te breken dan de acties die haar een onveilig gevoel geven? Is het dan zo belangrijk om de vrijheid te hebben om tegen iemand aan te schurken die je niet kent en niet geïnteresseerd is? Is het dan zo'n belangrijk onderdeel van uw leven dat mannen vrouwen mogen behandelen als een gebruiksvoorwerp? Is het zo'n probleem dat vrouwen niet op elk moment van de dag over straat lopen om gemeten, gewogen en goedgekeurd te worden door mannen? Newsflash: Dit zijn niet enkel uw straten, en wij overdrijven niet. 

Hieronder geef ik u mijn ervaringen, ervaringen die ervoor hebben gezorgd dat ik mij kwetsbaar voel, puur vanwege mijn vrouw-zijn.

• Ik was 11. Het begin van de pubertijd was begonnen, oh happy day. Ik ging met mijn moeder naar de markt en terwijl zij rustig rondsnuisterde tussen de bloemenstalletjes, merkte ik een oudere man op de fiets op. Hij, knipoogde, maakte kusgeluidjes, stopte met fietsen en kwam dichter naar mij toe gewandeld. Ik liep weg, naar mijn moeder, en hij zag dat ik met mijn moeder was. Ik durfde niks tegen mijn moeder te zeggen en hoopte dat hij weg zou gaan. Het volle uur dat we nog op die markt waren, bleef de man rondjes fietsen en naar mij staren, als ik hem opmerkte dan knipoogde hij nog eens. Toen we klaar waren op de markt heb ik mijn moeder gezegd dat ik snel naar de auto wilde, en toen ik omkeek stond de man op het hoekje van de markt mij nog altijd na te kijken. Ik was doodsbang dat hij ons zou volgen. Ik ben beginnen huilen en heb alles tegen mijn moeder gezegd, die zei "als hij dichter kwam, dan had ik hem wel klop gegeven" en "ja, je bent een vrouw aan het worden.". Vanaf dat moment ben ik puberteit beginnen vervloeken.
  
  
  
•  Ik was 13. Ik zat op de bus voor een halfuurtje/veertig minuten, en ik merkte dat een groepje jongens tussen de 16 en 25 naar mij aan het kijken waren. Ik keek even hun richting op en zij zagen dat als aanmoediging om dichter te komen. Een halfuur lang zijn ze telkens een beetje dichter gekomen, kusgeluidjes makend, gebaren die iets zeiden a la "schone borsten". Het was een volle bus, met genoeg andere mensen die dit konden aanschouwen, maar niemand reageerde. Een van de meest beangstigende halfuurtjes van mijn leven. Toen we bij het eindstation aankwamen, ben ik heel snel naar de geparkeerde auto van mijn moeder gerend, en toen ik in de auto zat en omkeek zag ik de jongens naar de auto wandelen en zwaaien.
  
  Nog altijd 13. Ik kom op straat iemand tegen die mijn vader kent en mij al een tijdje niet meer had gezien. Ik krijg de opmerking dat ik "een lekker wijf" ben geworden, en dat mijn borsten er goed uitzien in dat shirt. Hij weet dat ik 13 ben.
  
  
• Ik was 14. Ik had een moeilijk sociaal leven omdat mijn ouders voor thuisstudie hadden gekozen voor mij en ik zocht vrienden op internetfora. Na een foto te hebben geplaatst van mijn in een zomerse outfit (gewoon een mouwloos shirt, eigenlijk) kreeg ik persoonlijke berichtjes van een paar mannen, eerst met "je bent mooi" en toen ik daar positief op reageerde kreeg ik te horen dat ik de volgende keer mijn topje wel mocht uitlaten.
  
  
• Ik was 19. Ik zat op de tram tussen 8 en 9u 's avonds. Ik kwam terug van de verjaardag van mijn kersverse vriendje en ik voelde me ontzettend gelukkig. Er kwam een man tegenover mij zitten en zei "I love the way you look". Op een ander moment had ik misschien met mijn ogen gerold maar op dit moment voelde ik mij goed en gaf ik een blije "thank you!". Hij probeerde een beetje te babbelen, vroeg mijn naam, alles okay. Na een minuutje ofzo kwam hij dichter en zei "why don't you give me your number and we can have a good time." Ik zei "No thanks, I'm not interested" waarmee hij nog dichter kwam en zei "you know, we would have a great time" en zijn hand op mijn dij legde. Ik werd steeds banger en ik zei nu heel duidelijk en luid "Please leave me alone, I'm not interested, can you please just let me be" en toen het duidelijk was dat ik op het punt stond om te beginnen wenen/roepen is hij weg gegaan, een zitje verderop met de verklaring "Jesus, you don't have to freak out, I was just trying to have a good time, woman". 10 minuten later kwam hij nog eens terug om te vragen of ik een sigaret voor hem had.
  
  
• Ik was 20. Ik fietste op klaarlichte dag van mijn vakantiejob naar huis, en ik krijg een platte band. Een man fietst voorbij mij en zegt "baby, do you have a boyfriend? Zullen we op date gaan? I will rock your world afterwards". Nadat ik zeg "Nee bedankt, ik heb een vriendje en ik ben niet geïnteresseerd" blijft hij naast mij staan en probeert hij mij te overtuigen. Als ik toch op mijn plattebandfiets stap en keihard wegfiets, fietst hij nog een tijdje achter me.
  
  
• Ik ben 21. Ik zit op de tram, gewoon overdag, en er komt een man naast mij zitten. Twintig minuten lang zitten we naast elkaar, en hij komt steeds dichterbij zitten. Na 10 minuten zit ik tegen de muur geklemd omdat ik afstand probeer te bewaren en blijft hij dichter komen. Ik voel een hand mijn knie aaien. De volgende halte stapt hij af, ik voel me razend.

Ik heb er zo nog wel een paar hoor, maar deze ervaringen waren voor mij de ervaringen die er uit sprongen. Deze ervaringen, inlcusief een ex die het grappig vond om op momenten in mijn kont of borsten te knijpen en dan lacherig te vragen "oeps, rand ik je nu aan, mevrouw de feminist?", hebben er voor gezorgd dat ik in situaties op straat meteen een scenario in mijn hoofd begin klaar te maken over wat ik moet doen als dat groepje mannen aan mijn kant komt lopen. Dat ik mij soms beter voel als ik mijn huissleutel in mijn zak heb zitten als wapen. Dat ik soms tegen de zomer op kijk en mijn borsten haat, want hoeveel ik ook van lichte bloemenjurkjes hou, soms heb ik geen zin in mij constant bewust te zijn van hoe er naar me wordt gekeken of geroepen.

Veeg deze ervaringen niet weg als u ermee geconfronteerd wordt. Luister, vraag, wees kritisch als u dat wilt maar sluit je ogen er niet voor en minimaliseer het niet. Dat is alles wat ik van u vraag. Wij overdrijven niet.